در این نقاشی اواسط قرن پانزده که سوژه معروف مسخره کردن مسیح را ترسیم کرده است چیزی غیر متعارف با سنت آشنای این نقاشی به چشم می خورد. گرچه همه ی آن تحقیرها (خار بر سر، تف کردن، ضربه زدن و دیگران) به نوعی اجرا شده است، اما “بدن” تحقیر کننده حذف شده است، تنها “عضوی” که دست به تحقیر زده است باقی مانده.
وقتی که “تحقیر شده” یا سنتی که او نمایندگی می کند به قدرت می رسد یکی از احتمالاتی که بسیار پیش می آید حذف تمامیت کسی ست که او را تحقیر کرده. “تحقیر شده” حتی نمی گذارد کالبد “تحقیر کننده” را کامل ببینیم، آن را به دست و صورت و تف کوچک می کند. آن را حتی از بافت و موقعیت تاریخی خارج می کند.
بسیاری از مکتب ها و اعتقادات احساس می کنند، یا این احساس را القا می کنند، که روزگاری عصر تحقیر را از سر گذرانده اند و حال که به قدرت رسیده اند می خواهند بر اشتباه بودن و نیز حقیر بودن آن که تحقیرشان کرده را اثبات کنند. برای آن که در یک فرهنگ که سال ها بر پایه حذف توسعه یافته زندگی کنیم، خیال کردن آن چه تنها عضوی بی کالبد از آن باقی مانده وظیفه فکری روزمره است.
Fra Angelico, The Mocking of Christ, 1440 – 1441