با پسر جوانی که نمی شناختم در یک دستشویی زنانه منتظر بودیم. کمی که حرف زدیم با هم همدلی های فکری یافتیم. تصمیم گرفتیم یک عکس سلفی در همان دستشویی با هم بگیریم. می خواستم اسمش را بگذارم: “سلفی با ناشناس در دستشویی زنانه”. هر بار که خواستم سلفی را بیندازم یا موبایل درست کار نکرد یا مشکل دیگری پیش آمد که یادم نیست. بالاخره همه چیز سرجایش بود و آماده گرفتن عکس بودم. رویم را به سمتش بردم، موهایش بلند شده بود. هنوز اما انگار مرد بود. مطمئن نبودم. دستشویی شلوغ شلوغ شده بود. بالاخره کسی در آخرین لحظه به ما فهماند که این جا عکس گرفتن ممنوع است. بیرون آمدیم. او دید در جیبم سیصد دلار پول دارم. پرسید چرا. و من توضیحی دادم که قانع کننده نبود. قرار شد یک بار یک دستشویی دیگر را یک جای دیگر دنیا امتحان کنیم. البته همه چیز باید دوباره، مثل یک اشتیاق تازه، گل می کرد.

همین طور که منتظر نشسته بود تلویزیون داشت فیلمی درباره مبارزات سیاه پوستان آمریکا برای استقلال نشان می داد. در آن سالن چند ردیف صندلی خالی بود و هیچ کس هم رفت و آمدی نمی کرد. از حرص امروز، شب قبل بد خوابیده بود. سعی کرد چند دقیقه ای چشم هایش را روی هم بگذارد. بالاخره فردی سمتش آمد و گفت که به عقب نگاه نکند. همان لحظه فهمید که طرف حشره یی عظیم الجثه است. داشت از لا به لای دهان کوچکِ بزرگِ سیاه رنگش با او حرف می زد.
صدای پاهایِ متعددِ طرف از پشت سرش در گوش می پیچید. مسیر درهای متعددی داشت که با راهروهایی به هم وصل شده بود. برای باز کردن هر در، دست های سیاه کشیده ی بلندش با چسبیدگی های موم مانند به جای لولا از پشت جلو می آمد و در را باز می کرد و با صدایی، که حالا بخارات بویناکش نزدیک صورتش بود، می گفت: “داخل بفرمایید.” برای آن حشره صندلی مخصوصی درست کرده بودند، که رویش که می نشست هنوز همه اعضای صمغ ریز بدنش می توانست تکان بخورد و با هر یک که خواست در دهانت یک سیم نازک بلند را ـ که تخم دروغ گفتن است ـ بکارد.