یکی از متداول ترین کنش های افراد در روابط اقتصادی حاکم self promoting است، در واقع روشی برای تبلیغ و عرضه خود به بازار کار به عنوان نیروی کار. اگر زمانی در ایران وکلا، تولیدکنندگان کالا، سیاسیون،‌ فروشندگان املاک و مانند آن‌ها مجبور به این کنش بودند، امروزه اکثر نویسندگان، سینماگران، روزنامه نگاران، آکادمیسین‌ها و غیره، در جست‌و‌جوی قالب‌بندی خود در بازارهای مربوطه، بخش مهمی از مکالمه خود و معرفی خود را به self promoting اختصاص می‌دهند.
اگر نخواهیم برای ترجمه این کنش از معادل‌هایی نچسب مثل خود ـ ترویجی یا خود ـ تبلیغی استفاده کنیم می‌توانیم از ترکیبی استفاده کنیم که در برخی نواحی جغرافیایی ایران استفاده متداول دارد: “از خود آمدن”. اگر چه “از خود آمدن” در لغت ‌نامه دهخدا نیامده است اما استفاده آن در کرمان (و احتمالا نواحی پیرامون آن) بسیار روشن است: “از خود آمدن” در معنای تبلیغ خود و یا به عبارت عامیانه‌تر پز دادن استفاده می‌شود. غیر از آن که این ترکیب در این نواحی قابل درک است به گمانم خودش نیز رسانای معنای خود است و در عین حال ظاهر خنثی‌ای دارد که با ایدئولوژی پنهان پشت ترکیب self promoting نیز سازگار است.