“آی وی وی ” در سال 1957 در خانواده ای متولد می شود که مغضوب دولت چین بودند. تا زمان مرگِ مائو (به سال 1976) زندگی در تبعید را تجربه می کند. در سال 1993 پس از یک دهه زندگی در آمریکا دوباره به چین باز می گردد. اعتبار او تا آن حد بالا میرود که مشاور هنری ساختِ ورزشگاه معروفِ “آشیانه ی پرنده” در چین می شود؛ ورزشگاهی که با هزینه ی 423 میلیون دلاری ساخته می شود و افتتاحیه و اختتامیه المپیک چین در آن برگزار می شوند. سال 2008 سالی حیاتی در زندگی اوست؛ سالی ست که سایه یی پهناور بر زندگی و آثارش می اندازد. او که خود در ساخت ورزشگاه سهیم بوده است، المپیک چین را تحریم می کند و آن را ابزاری تبلیغاتی برای دولت چین ارزیابی می کند؛ دولتی که می خواهد “لافِ پیشرفت” بزند و بر سرکوب های حقوق بشری خود سرپوش بگذارد. در همین سال است که زلزله یی مهیب در استان سیچوان رخ می دهد. دولت در اعلام تعداد کشته شدگان این زلزله راه پنهان کاری در پیش می گیرد. آمارِ غیرِ رسمی رقم هفتاد هزار نفر را تخمین می زنند. وی وی تصمیم می گیرد که خود فراخوانی عمومی دهد و نام، تاریخ تولد و اسم مدرسه ی تمام “کودکانی” را که در این زلزله مرده اند جمع آوری کند. یک سال بعد در سالروز این حادثه او لیست آماده شده ی خود را عرضه می کند؛ لیستی شامل 5212 اسم. خشمِ مقامات از او بیشتر می شود. مدتی بعد پلیس برای ممانعت از حضور وی در دادگاهِ یک فعال اجتماعی به خانه اش می ریزد و در این اثنا ضربه ای به سرِ “آی وی وی” وارد می آورد.آی وی وی عکسِ ام آر آی سرِ خود را در گالری اش نمایش می دهد: نشانه های خونریزیِ مغزی. سال 2011 “آی وی وی” به اتهامی نامعلوم که بعدا فرار مالیاتی عنوان می شود دستگیر می شود، پاسپورتش ضبط می شود و 81 روز در زندان نگه داشته می شود. پس از آن سال گرچه نمایشگاه های متعددی از او در سرتاسر جهان اکران شده است اما “وی وی” پاسپورتی برای خروج از کشور ندارد. او همین حالا دارد تحت نظر دوربین های مداربسته زندگی می کند در استودیوی شخصی خود.
وی وی هنرمندی ست جسور، شجاع، لج باز، پرکار، بازیگوش، اجتماعی و منتقد. آثار او از یک سو متاثر از سنت حاضر آماده هایِ مارسل دوشامپ است و از سویی به تجارب هنری اندی وارهول نظر دارد. او هنرمندی ست که از پروژه های عظیم استقبال می کند. همین چند ماه پیش پروژه های اینستالیشن چندین تنی او در ابعادی گسترده بیشتر فضای موزه ی هنر معاصر انتاریو را به خود اختصاص داده بودند. او به خوبی می تواند توانمندی خود را در اجرای تکنیک های سنتیِ چینیِ کار روی چوب به رخ مخاطب خود بکشد، تکنیک هایی که در سلسله های مینگ و کینگ به شکوفایی نهایی خود رسیده است. کارهایی که از او در موزه ی انتاریو به نمایش گذاشته شد را می توان در یک تقسیم بندی کلی به چند دسته تقسیم کرد: کارهای بازیگوشانه ی شخصی مانند عکس برداری از روزمره ترین بخش های زندگی اش، کارهای اتوبیوگرافیکِ سیاسی که در آن ها وضعیت خود به عنوان سوژه ی تحت نظارتِ دائمیِ پلیس را بازتاب می دهد، پروژه های افشاگرانه ی سیاسی که در آن ها به افشای پنهان کاری های دولت چین به خصوص در قضیه ی زلزله ی سیچوان می پردازد، کارهای فرم گرای او که توانمندی های تکنیکی او را در کار کردن با چوب و الوار به رخ می کشد و در نهایت کارهایی از او که به دیالوگ هنری با آثار جریان سازِ هنر قرن بیستم به خصوص آثارِ وارهول و دوشامپ می پرازند.
به نظر می رسد نوع تبلیغ، چیدمان و عرضه ی آثارِ “وی وی” در موزه ی هنر مدرن تورنتو امکانات هنری اکثرِ آثار وی وی را به یک خوانشِ صرفا سیاسی و آن هم صرفا ضد چینی تقلیل داده بود. البته نمی توان نادیده گرفت که برخی آثار او که واضحا محصولِ پافشاری ها و موضع گیری های سیاسی اوست به رونق گرفتن این خوانش کمک کرده است. آیا ما به راستی با یکی از مجادله برانگیزترین هنرمندان معاصر رو به رو هستیم یا با فردی که شهرتش را مدیون انتقاد از دولت چین است؟ مواجهه با پدیده ای به نام آی وی وی محلی برای پرسش از هنر، سیاست و شهرت در دنیای معاصر است. آیا انتقاد های دامنه دارِ “آی وی وی” به دوربین های مدار بسته در زندگی خودش و به پنهان کاری در دولت چین خاتمه خواهد داد یا این مردِ بازیگوش به زودی علیه کسانی که او را تحت عنوانِ “هنرمندِ ضد چین” دسته بندی کرده اند خواهد آشفت؟