پیرمردی که کنار این کاهگلِ رو به ویرانی زندگی می کرد می گفت پسرها و دخترها به این جا می روند و شمع روشن می کنند و می گویند:
دسته دارم جوغن می خوام یا تندرستون
جوغن دارم دسته می خوام یا تندرستون
تندرستون نظر منو بده!
قبرستانی کنار این ویرانه است که قبرهایش را دزدیده اند. طنز و رک بودنِ گستاخِ این شعر در این ویرانه، در مجاورتِ آن قبرستانِ نحس شده، پا بر جاست. میل پا بر جاست. شاید می گوید: گذشته را می توان ویران کرد، اما آن چه که در ویرانه زنده می ماند را، نه.
