آخرین سلف پرتره “گویا”. “گویا” این تابلو به اسم “سلف پرتره با دکتر آریتا” را در سال ۱۸۲۰، پس از آن که دکتر آریتا او را از بیماری مهلکی نجات داد، به عنوان قدردانی برای او ترسیم، و به او تقدیم کرد. متنی که زیر این پرتره نوشته به همین موضوع اشاره دارد: به نجات یافتنش توسط دکتر آریتا در سن ۷۳ سالگی. ترسیم خویشتن به حال نزار، فشردن ملافه در دست. دکتر آریتا در نور؛ گرم و حامی. سه صورتک شوم در پشت سر، در تاریکی.
بدن ما منظره ماست. آن که بدن ما را به حال نزار می بیند منظره ای که سال ها ارزش کشیدن نداشت را دیده است. پیش از این گویا در ترسیم پرتره خود به سه رخ ها و خیرگی های متعارف دلبسته بود. حالا در سلف پرتره به قصد قدردانی، دست به ترسیمی رمانتیک می زند که بدن نزارش را یادآور مسیح و تیماردارش را یادآور مریم می کند. عجیب نیست که این تابلو خیلی زود از دست دکتر آریتا به دست کلکسیونرها افتاد: قدردانی هم‌زمان قرار دادن خود در منظره ایست که سمپاتی به ما را تضمین می‌کند.