اولین تجربه دیگو ریورا در کوبیزم: ستایش باکره (۱۹۱۳). مردی با نان در دست، و زنی با سبد بر سر در حال نگاه کردن به عکس باکره و بچه. باکره هرم است و بچه به فیگورهای دفرمه بیکن شبیه شده است.دیگو برای اولین تجربه خود در کوبیزم به سراغ یکی از مذهبی ترین سوژه های نقاشی اش رفته. باکره (معصوم؟) برای ریورا نقشی هندسی ست؛ محصولی از پرسپکتیو ناقص. معصوم همیشه چیزی قبل از زمان حال است؛ چیزی ست که در قاب گذشته اش دیده می شود. و بچه (محصول معصومیت؟) هم شمایلی ست دفرمه و بی چهره که سال ها، در روزگار زندگی در اقتصاد، در ستایشش سر گردانده، در اشتباه دیدن خود وا می مانیم.