محمد باقر لاجوردی بازیکن اسبق یکی از تیم های شهرستانی بود که چند سالی را در لیگ اول دوام آورده و حتی یک سال هم باعث شگفتی کارشناسان شده بود. یک روز پسر عمه اش از شهرستان آمده بود دیدارش و اصرار کرد که به خانه ی دوست سومی که در آن جا مقیم است بروند. وقتی هر دو به آن جا رفتند یک مردی توی آن خانه لخت نشسته بود جلوی یک چهار لیتری عرق و یکی دیگر لخت نشسته بود روبه رویش از خاطرات زندان سیاسی اش تعریف می کرد و نفر سومی با لباس برعکس و شلوار روخانه ای نشسته بود و اصرار می کرد منزل خودتان است ولی کاش کفش هایتان را جلوی در در می آوردید.
محمد باقر لاجوردی در طول راه به سه دختر شماره داده بود اما اگر همان شماره های قبلی، که مثل مصاحبه های شغلی برای یک آدم سن بالا به حساب می آیند، هم جواب می داد خوب بود. هر بار می رویم به یک مصاحبه ی شغلی با دست مضطرب و سر پر پرسش بر می گردیم.

داریم به لایه های عمیق یک رویا نزدیک می شویم. همه چیز پیرامون ما دارد تو می رود. جوری که اعتمادمان به چشم هایمان کم می شود. چیزی که از دور می بینیم روشن نیست، ماهیتی لغزنده دارد. کم کم نوعی غشا در آن می یابیم، غشایی که هر چه به ما نزدیک تر می شود، انسان وارتر می شود.
غشا به ما سلام می کند:
-سلام پسره! تو می دونی چطوری می تونم خودم رو به منبع اکسی توسین برسونم؟
-سلام! نزدیک ترین منبعی که من می شناسم ده روز پیشه!
در این دنیا ما نمی توانیم جغرافی را بدون زمان بررسی کنیم. همیشه چیزی که در جای دیگر دیده ایم، چند روز قبل است.
آن دختر قبل از این که از من دور شود از من می خواهد کمکش کنم، شاید خودش کمی اکسی توسین ترشح کند. دست هایش را گرفتم. گرم بود. ناامیدانه عرق ریختیم.