یک روز صبح در خانه را باز کردم و دیدم که ردیف دستشویی ها جلوی خانه ها مستقر شده است. از دستشویی اول پرسیدم داستان از چه قرار است؟ از آن قماش نبود که جوابی بدهد. از دستشویی دوم پرسیدم. سری تکان داد یعنی برو رد کار خودت. از دستشویی سوم دیگر خودم فهمیدم که این جا کسی جواب بده نیست. برگشتم خانه و دیدم همسرم دارد از دستشویی جدید روی مبل استقبال می کند.
یک روز صبح درٍ خانه را باز کردم دیدم که یک گلدان چینی با یک گل تویش دم در خانه است. گلدان و گل را داخل آوردم و به همسرم نگاه کردم. او هم متعجب به من نگاه کرد.
باران را آورده بودند داخل. می خواستند آن را روی سقف آویزان کنند. من به همسرم نگاه می کردم که از این کار راضی نیستم. همسرم شانه ای بالا می داد.

هیچ وقت هیچ کس نمی فهمید که هیچ کس دیگر دارد چه کار می کند. اوضاع آرام آرام این طور شد. اول بعضی ها بودند که معلوم نبود کارشان چیست. کم کم بیشتر شدند، بیشتر شدند و اکثریت را به دست آوردند. بعد قانونِ نیرویِ کششِ اکثریت جواب داد و تعداد بیشتری از اقلیت به اکثریت تمایل پیدا کردند. در نهایت شد روزی که هیچ کس نمی دانست.
به محبوبم، که لباسش را آرام آرام در می آورد، گفتم که هیچ چیز نمی تواند مانع وصال ما شود. او خنده یی زد و با نشان دادن پنجره خانه اش به من گفت: “حتی اگر الان از داخل این پنجره یک کرکس بزرگ داخل بیاید؟” من با قاطعیت گفتم: “حتی یک کرکس گنده.” همان لحظه پرده دریده شد و جانور عظیمِ ناقص پدیدار شد. نه منقارش به چیزی آشنا می مانست و نه شکل پنجه هایش. معلوم بود که هیچ بر رفتارش حاکم نیست و سرتاسر دارد از غرایزش، که تک زدن و حمله کردن بود، ارتزاق می کرد. وقتی هم مرا نمی خورد، غرایزش را می خورد. از این نظر شبیه محبوبم بود.

همیشه دوست داشت که عروسک هایش را، وقتی کنار برف ها می میرند، نگاه کند. یک جور وسواس شخصی که از خانواده ای که یک بار یک آخر هفته را در کودکی با آن ها گذرانده بود به یادش می آمد. میلی که از همان آخر هفته هر چند ماهی یک بار به تناوب به سراغش آمده و او را می کشاند به خریدن انواع عروسک ها.
همیشه هم روز اجرای مراسم روز خاصی بود. از اول صبح لاک هایی که شب یا روز قبل زده بود را می کند اما جدا نمی کرد. بعد زخم هایی که روی دستش برای همین مراسم درست کرده بود را می کند.
میلی غریب به بی ریخت و هولناک کردن خودش. تنها بعد از نشان دادن بیشترین حالت حماقت بار وجودی اش بود که سبک می شد و بر می گشت سراغ حق دادن به نگاه سرزنشگر خانواده، دوستان و مردم که به آن نیاز داشت. مثل کودک به پستانک پلاستیکی.

یک پاپکورن بزرگ شما را به مهمانی دوستانش دعوت کرده است. شما نمی دانید چه لباسی برای این مراسم بپوشید. آیا باید کت و شلوارتان را بپوشید یا به لباس های خیلی صمیمی تری مراجعه کنید؟ نمی دانید وارد آن جا که می شوید ممکن است پایتان روی پاپکورن های ریخته روی زمین برود و کسی را ناراحت کنید یا این که همه پاپکورن ها خودشان را با بهترین تجهیزات حفظ کرده اند و محکم هستند. حتی به صنعت چسب زدن دانه های پاپ کورن به یکدیگر فکر می کنید.
این ها همان قدر برایتان عجیب است که خاطره ی آن روز که با پدرتان به بیابان رفتید چرا که پدرتان می خواست یک کاکتوس خیلی گنده را متلاشی کند. یک بمب خانگی ساخته بود و با احتیاط آن را تا بیابان حمل کرد و پای یک کاکتوس را کند و کمی از بدنه ی آن را هم با چاقو خراش داد و بمب را گذاشت آن جا. بعد از بمب فاصله گرفتید و پدرت به تو گفت: “آماده هستی؟ یادت باشد این بین خودمان می ماند.”
درست عین حرفی که پاپکورن وقتی که شما را به مهمانی دعوت کرد گفته بود.

زیبارویان دور تا دورم را فرا گرفته بودند. هواکش اتاق کار نمی کرد. از آن ها می خواستم کمی فاصله بگیرند تا هوای اتاق بازتر شود. از بیرون صدای ناله می آمد. یک ناله ی غمگین. احتمالا گربه ای که عضویش به درد آمده بود. توی حیاط تک درخت خانه ی ما زیر نور ماه جا خوش کرده بود. تکه نایلونی، که آن روز صبح وصلش کرده بودم، داشت در باد می لرزید. صحنه ای بی مورد برای دیدن وسط مهمانیِ عریانیِ دسته جمعی در زیر زمین خانه مان.
از دور می دیدم که بدن بی نقصش به سمتم می آمد. هر قدم که پیش می آمد نگاهم حریص تر می شد. وقتی جلویم ایستاد، تقریبا دهانم از کار افتاده بود. با حرکتِ آرامِ سر مسیر اتاق را نشانم داد. موضوع برای هر دوی ما روشن بود. نگاهی به پایین تنه ی من انداخت و پوزخندی زد. نگاهی به پایین تنه ی دیگران کردم و پوزخندی زدم. همه مساوی بودیم با ابعادی مختلف. مثل ظرف های آزمایشگاه: تعبیه شده مخصوص اسیدهای مختلف.