هنرِ ماندگار نیازمند سوتفاهم است. شاید متاخرترین مثالِ شاهد این واقعیت نقاشی “گوتیک آمریکایی” اثر گرنت وود باشد. این اثر، که ماندگاری خود را مدیون مجموعه ای از سوء برداشت هاست، بیانگر این است که تنها طوری که یک هنرمند می تواند به اثر خود کمک کند با پرورش دادن سو تفاهم هایست که پیرامون اثرش به وجود آمده اند. اگر گرنت وودی که حتی از بوی گاوها و آخور ها نیز بدش می آمد، نمی گفت: “بهترین ایده های من زمانی به ذهنم رسیده است که در حال شیر دوشیدن بوده ام”، نمی توانست برداشتی که برخی هنرمندان با “محلی گرا” خواندن این اثر فراهم آورده بودند در آغوش بگیرد. اگر بعدتر گرنت وود آن دسته از افراد را که در پی بروز رکود اقتصادی به اثرش به عنوان نمادی از مقاومت مردم روستاها می نگریستند با تاییدی همدلانه جذب نمی کرد اسطوره ی اثرش کامل نمی شد. او حتی برای ماندگار کردن اثرش بایستی نقیض این گزاره را نیز می پذیرفت که این اثر نه ستایش مردم روستا، که طعنه به آن هاست. این است که او باید مدعی می شد هر کس برای آن که واقعی تر از آن چه که هست باشد باید چیزی از طعنه به خودش را در خود داشته باشد. او باید هم می گفت که این دو نفر زن و شوهر هستند و هم مدتی بعدتر، که صدای واویلای برخی را از اختلاف سن دو طرف می شنید، می گفت: خیر! پدر و دختر هستند! او همه ی برداشت ها را از اثرش در آغوش گرفت، کاری که همه ی انسان ها هر روز می کنند: با سوتفاهم هایی که در موردشان وجود دارد زندگی می کنند و گرچه گاهی شلاقشان می زنند اما در فرصت مناسب خودشان نیز ترویجشان می کنند.

American Gothic

Grant Wood, 1930