نیما یوشیج همیشه برای من مرموزترین شاعر مدرن ایران بوده است. مرموزتر از تندرکیا، شاملو، شاهرودی، فروغ و دیگران. نیما نمایی دارد که این نما را هیچ کدام از دیگر این شاعران ندارند و آن نمایی ست که در عکس هایی که می بینید قابل مشاهده است. نیما محصول دیالوگی درونی بود که به شکل نمایش نامه یی عمومی اجرا می شد. این خصلت دیالوگی شعریت نیما گاهی او را به موضعی با جهان بیرون می رساند که محلی ست و جهانی. شهری ست و روستایی.
او کیمیاگریِ شعر در ایران را به شیمیِ شعر تبدیل کرد.