براساس انجیل، سالومه در برابرِ پادشاه هرود و میهمانانش چنان رقصید که هرود قسم خورد هر چه آرزوی او باشد برایش فراهم آورد. مادرِ سالومه بنا به کینه ای قدیمی که از یحیی تعمید دهنده داشت- یحیی مخالف ازدواج او و پادشاه بود- از سالومه خواست که سر بریده شده ی یحیی را درخواست کند. سالومه چنین کرد و هرود به ناچار به این درخواست تن داد.

این داستان این فرصت را ایجاد کرده است که برخی از شگرف ترین هم نشینی های اغواگری، رقص و مرگ در نقاشی ترسیم شود. برخی نقاشان سالومه ی رقصان را کشیده اند. برخی لحظه ی گردن زدن را و برخی تنهاییِ سالومه را با سینیِ حاویِ سرِ بریده. نقاشان کلاسیک عمدتا سالومه را زنی پریشان، روگردان از صحنه ی گردن زنی کشیده اند و نقاشان مدرن سالومه را مشتاق کشیده اند؛ جنون زده، گاهی با بدنی دراز شده که پذیرایِ معاشقه است.

 Van der Weyden  1455

Pierre-Cécile Puvis de Chavannes

Benozzo di Lese di Sandro

Nikolai Astrup

طبقِ اسطوره هایِ یونانی “نارسیسوس”  مردی بود فریبا و بی اعتنا به معشوقه هایش. خدایِ انتقام مسیر او را به سمت دریاچه ای کج کرد تا در آبِ آن دریاچه تصویرِ خود را ببیند؛ تصویری که او را، خم شده برای دیدنِ مداومِ خودش، فریفته ی خود نگه می داشت. دو پایان بر داستان “نارسیسوس” وجود دارد. اولی پایانی ست که “اوید” بر این اسطوره نوشته است. در این پایان “نارسیسوس” که اسیرِ جذبه یِ تصویرِ خود شده است، آن قدر بالای سرِ تصویرِ خود در آب می نشیند تا می میرد. در پایانِ دوم نوشته یِ “پارتانئوس” نارسیسوس پس از مدتی وقتی می فهمد که نمی تواند ابژه ی میل خود را تصاحب کند خودش را می کشد.

در زمانِ کاراواجیو، از منظرِ اسطوره ای نارسیسوس را مخترع نقاشی در جهان فرض می کردند. در این نقاشی کاراواجیو نارسیسوس را ترسیم کرده در حالی که با چشمِ تخیل دارد به انعکاسِ خود در آب نگاه می کند. او در دایره ای از عشق فرو رفته است که محدوده هایش را از یک سو بدنِ خودش و از سوی دیگر بدنِ تصویرش در بر گرفته است. مابقی سیاهی ست. نگاه کردن به خود با چشمِ درون یا چشمِ تخیل. آیا ممکن است روزی ما هم به بازنماییِ مجازی خودمان خیره شویم، منتظر زمانی که بتوانیم تصویر خودمان در دنیایِ مجازی را در آغوش بگیریم؟ از منظرِ این اسطوره چیزی که پایانِ عشق به تصویرِ خودمان است از دو وضعیت اسف بار خارج نیست.

16 ژانویه 1632 آریس کیندت به دلیل دزدی مسلحانه اعدام می شود. عصرِ همان روز جسدش برای کالبد شکافی زیر دست آناتومیستِ قهار آن روزهای آمستردام، دکتر نیکولاس تولپ، می رود. این آناتومیست معروف هر سال تنها یک بار برای عموم جسد یک مجرم را کالبد شکافی می کرده. در آن زمان غیر از دکترها عامه ی مردم هم می توانستند با پرداخت مبلغی پول برای مشاهده ی کالبد شکافی مراجعه کنند. در این نقاشی رامبرانت (1632) اکثر حضار در مقابل سوال هایی که برایشان پیش آمده حیرت زده روی از جسد برداشته اند و به کتابِ آناتومی خیره شده اند.

این موقعیت که در آن یک آناتومیست “شهره ی شهر” باشد و کالبدشکافی “همایشی اجتماعی” امروزه به چشم بسیار غریب و حیرت برانگیز می آید و می توان گفت متعلق به دوره ی دیگری از تاریخ علم است. پرتره ی ای دسته جمعی از افرادی عمدتا غیرِ متخصص که کنجکاوی به بافت هایِ ماهیچه یِ دستِ انسان آن ها را به هم نزدیک کرده است.